Liliane Vertessen, Albert Pepermans, Colin Waeghe, Benoît van Innis, Fik van Gestel
MULTIPLES
03.12.2016 - 31.12.2016
Zeedijk 635 - Knokke
Van 3 december tot 31 december exposeert Galerie Zwart Huis
multiples in beperkte oplage van de volgende kunstenaars:
Liliane Vertessen
Liliane Vertessen (1952) is één van de eerste Belgische kunstenaars die het eigen lichaam als artistiek medium gebruikt. Ze ensceneert tableaux vivants en organiseert happenings voor één persoon. Ze voert zichzelf op in verschillende decors, in verschillende rollen: ze verkleedt zich in romantische gewaden, lingerie, tijgerpakjes of mannenkostuums. Deze privé-happenings worden vastgelegd op foto. Nadien worden analoge foto’s ingekleurd en geassembleerd met objecten (jurken, pluche, pels, …) en neon. Soms worden de ingekleurde foto’s gezeefdrukt op emaille platen als multiple.
Albert Pepermans
Albert Pepermans (°1947) is een hedendaags Belgisch kunstenaar met een aparte eigen stijl, die aanleunt bij Pop Art en Dadaïsme. Hij gebruikt verschillende technieken maar werkt in hoofdzaak met 4 materialen: inkt, verf, papier en hout. Concrete beelden en abstracte elementen brengt hij onverwacht samen in een verrassend schilderij of grafisch werk. Hij daagt uit met contrasterende patronen en kleuren. Hij focust op heel grote werken en op kleinere series, waarvan elk werk op zijn beurt verschillend is.
Muliples maakt hij in een beperkte reeks van 25 exemplaren volgens zijn eigen mixed media technieken. Elke multiple is daarenboven uniek, wat strijdig is met het concept van een multiple als dusdanig. Enkel de lijntekening is identiek, de drager is telkens anders van kleur en vorm.
pelican avenue
pelican avenue is een Antwerps design label dat gracieus navigeert tussen uitersten in de kunst en vormgeving en het werk bespeelt de wisselwerking tussen figuratie en abstractie, tussen het esthetische en functionele; een lijn die telkens opnieuw verfijnd en kenmerkend onderzocht wordt.
Shady Sadie is een samenwerking met multi-media kunstenaar Michiel Helbig. De opstelling bestaat uit vijf minimale en atypische constructies die zijn opgebouwd met modulaire chromen buizen, ontleend aan een systeem voor winkelinrichting. Het aankleden van elk figuur met slechts een cape en een paar handschoenen, geeft op summiere wijze gestalte aan vijf gedaantes.
De installatie verwijst naar de evolutie van techniek en media en de huidige golf van automatisering waarbij het menselijke gelaat in de schaduwzijde verdwijnt of artificieel gereconstrueerd wordt. We herkennen in het werk de geest van de avant-garde kunst uit de vroege twintigste eeuw.
Colin Waeghe
Het oeuvre van Colin Waeghe (°1980) wordt gekenmerkt door een mengeling van autobiografische elementen, flarden uit de actualiteit en beelden ontleend aan populaire media. De kunstenaar toont ons schildermatig verschillende invalshoeken op realiteiten die hem getroffen hebben. Zijn werken zijn doorgeefluiken van zijn ervaringen zonder gebruiksaanwijzing bij. De boodschap kan alle richtingen uit. The concept in his work is diverse. Through the medium of painting and drawing, he tries to depict changing realities. He studies the concepts of time, distance and what it means to be a stranger in a nomadic global society.
Cesare, black and white dreams of a 23 year old somnambulist is een zeefdrukreeks die Colin Waeghe maakte in opdracht van het Frans Masereel centrum. Elk werk is een fictieve filmmposter die allerlei autobiografische elementen bevat. De titels van de posters hebben allemaal een verwijzing naar ‘tijd’, en in het bijzonder naar de relativiteit ervan. De ‘Cesare’ uit de titel is een verwijzing naar het filmpersonage Cesare uit de expressionistische film ‘Das kabinett von Dr. Caligari’. Cesare is een slaapwandelaar die ’s nachts - al slaapwandelend - mensen vermoordt.
Benoît van Innis
De tekenaar-schilder Benoît van Innis (°1960) observeert de geheime roerselen in de mens. Dit gebeurt met veel gevoel voor ironie. Het poëtisch aspect wordt versterkt door een ondergedoken melancholie. "Je voudrais bien être"is een reeks van zes zeefdrukken. Op ieder blad heerst een kleur. Tegen dat licht verschijnt telkens een enkele figuur: een kleedje, een hond, een meisjesgezicht, een handtas, …. Hun trekken tekenen zich duidelijk af tegen de kleur van de drukinkt en het wit van het papier; een hemel met wolken. Leg je de bladen naast elkaar dan opent zich een portret van een vrouw. Ze wordt aanbeden. Over de beelden strekken zich woorden uit. Bij elke karakteristiek van de vrouw staat een zin geschreven: "Je voudrais bien être ta robe", 'Je voudrais bien être ton chien", "Je voudrais bien être ton visage". Uitroepen van een verliefde man die dat alles wil zijn om altijd en overal bij zijn meisje te zijn. De versjes komen uit een liedje van Bourvil. De Franse acteur zong "Je voudrais bien être" in de jaren zestig. Een orkestje zorgde voor een lyrische toon van een lichte wals, tussen zijn woorden danste de zanger met een korte lach. Hoe het liedje eindigt, dat kom je niet te weten in de versie van Benoît. De zanger Bourvil verlangt om alles te zijn wat aan de vrouw toebehoort maar hij is slechts zichzelf, een man waar de vrouw aan voorbijloopt. Met "Je voudrais bien être" geeft de Franse komiek een lijdzame versie van een eeuwige menselijk drama: de breuk tussen droom en werkelijkheid.
Fik van Gestel
Fik van Gestel (°1951) is een kunstenaar, die zijn plek in de Belgische schilderkunst verdiend heeft, van het ‘neo-expressionisme’ in de jaren tachtig tot zijn nieuwe, contemplatieve werk van nu. Doorheen de jaren heeft hij het schilderen uitgediept en verfijnd en heeft hij zich de finesses er van eigen gemaakt. Daarbij legt hij een uitgesproken gevoel voor licht en kleur aan de dag, maar het opvallendst is ongetwijfeld zijn tactiele sensibiliteit. Deze laat hem toe om zeer genuanceerd om te gaan met de verf. De essentie van het schilderen zoekt hij in het schilderen zelf. Het is niet alleen een fysiek, maar ook een mentaal proces waarbij het onderwerp van zijn schilderen vervat ligt in zijn voelen en denken, zijn ervaring met de hem omringende wereld.
multiples in beperkte oplage van de volgende kunstenaars:
Liliane Vertessen
Liliane Vertessen (1952) is één van de eerste Belgische kunstenaars die het eigen lichaam als artistiek medium gebruikt. Ze ensceneert tableaux vivants en organiseert happenings voor één persoon. Ze voert zichzelf op in verschillende decors, in verschillende rollen: ze verkleedt zich in romantische gewaden, lingerie, tijgerpakjes of mannenkostuums. Deze privé-happenings worden vastgelegd op foto. Nadien worden analoge foto’s ingekleurd en geassembleerd met objecten (jurken, pluche, pels, …) en neon. Soms worden de ingekleurde foto’s gezeefdrukt op emaille platen als multiple.
Albert Pepermans
Albert Pepermans (°1947) is een hedendaags Belgisch kunstenaar met een aparte eigen stijl, die aanleunt bij Pop Art en Dadaïsme. Hij gebruikt verschillende technieken maar werkt in hoofdzaak met 4 materialen: inkt, verf, papier en hout. Concrete beelden en abstracte elementen brengt hij onverwacht samen in een verrassend schilderij of grafisch werk. Hij daagt uit met contrasterende patronen en kleuren. Hij focust op heel grote werken en op kleinere series, waarvan elk werk op zijn beurt verschillend is.
Muliples maakt hij in een beperkte reeks van 25 exemplaren volgens zijn eigen mixed media technieken. Elke multiple is daarenboven uniek, wat strijdig is met het concept van een multiple als dusdanig. Enkel de lijntekening is identiek, de drager is telkens anders van kleur en vorm.
pelican avenue
pelican avenue is een Antwerps design label dat gracieus navigeert tussen uitersten in de kunst en vormgeving en het werk bespeelt de wisselwerking tussen figuratie en abstractie, tussen het esthetische en functionele; een lijn die telkens opnieuw verfijnd en kenmerkend onderzocht wordt.
Shady Sadie is een samenwerking met multi-media kunstenaar Michiel Helbig. De opstelling bestaat uit vijf minimale en atypische constructies die zijn opgebouwd met modulaire chromen buizen, ontleend aan een systeem voor winkelinrichting. Het aankleden van elk figuur met slechts een cape en een paar handschoenen, geeft op summiere wijze gestalte aan vijf gedaantes.
De installatie verwijst naar de evolutie van techniek en media en de huidige golf van automatisering waarbij het menselijke gelaat in de schaduwzijde verdwijnt of artificieel gereconstrueerd wordt. We herkennen in het werk de geest van de avant-garde kunst uit de vroege twintigste eeuw.
Colin Waeghe
Het oeuvre van Colin Waeghe (°1980) wordt gekenmerkt door een mengeling van autobiografische elementen, flarden uit de actualiteit en beelden ontleend aan populaire media. De kunstenaar toont ons schildermatig verschillende invalshoeken op realiteiten die hem getroffen hebben. Zijn werken zijn doorgeefluiken van zijn ervaringen zonder gebruiksaanwijzing bij. De boodschap kan alle richtingen uit. The concept in his work is diverse. Through the medium of painting and drawing, he tries to depict changing realities. He studies the concepts of time, distance and what it means to be a stranger in a nomadic global society.
Cesare, black and white dreams of a 23 year old somnambulist is een zeefdrukreeks die Colin Waeghe maakte in opdracht van het Frans Masereel centrum. Elk werk is een fictieve filmmposter die allerlei autobiografische elementen bevat. De titels van de posters hebben allemaal een verwijzing naar ‘tijd’, en in het bijzonder naar de relativiteit ervan. De ‘Cesare’ uit de titel is een verwijzing naar het filmpersonage Cesare uit de expressionistische film ‘Das kabinett von Dr. Caligari’. Cesare is een slaapwandelaar die ’s nachts - al slaapwandelend - mensen vermoordt.
Benoît van Innis
De tekenaar-schilder Benoît van Innis (°1960) observeert de geheime roerselen in de mens. Dit gebeurt met veel gevoel voor ironie. Het poëtisch aspect wordt versterkt door een ondergedoken melancholie. "Je voudrais bien être"is een reeks van zes zeefdrukken. Op ieder blad heerst een kleur. Tegen dat licht verschijnt telkens een enkele figuur: een kleedje, een hond, een meisjesgezicht, een handtas, …. Hun trekken tekenen zich duidelijk af tegen de kleur van de drukinkt en het wit van het papier; een hemel met wolken. Leg je de bladen naast elkaar dan opent zich een portret van een vrouw. Ze wordt aanbeden. Over de beelden strekken zich woorden uit. Bij elke karakteristiek van de vrouw staat een zin geschreven: "Je voudrais bien être ta robe", 'Je voudrais bien être ton chien", "Je voudrais bien être ton visage". Uitroepen van een verliefde man die dat alles wil zijn om altijd en overal bij zijn meisje te zijn. De versjes komen uit een liedje van Bourvil. De Franse acteur zong "Je voudrais bien être" in de jaren zestig. Een orkestje zorgde voor een lyrische toon van een lichte wals, tussen zijn woorden danste de zanger met een korte lach. Hoe het liedje eindigt, dat kom je niet te weten in de versie van Benoît. De zanger Bourvil verlangt om alles te zijn wat aan de vrouw toebehoort maar hij is slechts zichzelf, een man waar de vrouw aan voorbijloopt. Met "Je voudrais bien être" geeft de Franse komiek een lijdzame versie van een eeuwige menselijk drama: de breuk tussen droom en werkelijkheid.
Fik van Gestel
Fik van Gestel (°1951) is een kunstenaar, die zijn plek in de Belgische schilderkunst verdiend heeft, van het ‘neo-expressionisme’ in de jaren tachtig tot zijn nieuwe, contemplatieve werk van nu. Doorheen de jaren heeft hij het schilderen uitgediept en verfijnd en heeft hij zich de finesses er van eigen gemaakt. Daarbij legt hij een uitgesproken gevoel voor licht en kleur aan de dag, maar het opvallendst is ongetwijfeld zijn tactiele sensibiliteit. Deze laat hem toe om zeer genuanceerd om te gaan met de verf. De essentie van het schilderen zoekt hij in het schilderen zelf. Het is niet alleen een fysiek, maar ook een mentaal proces waarbij het onderwerp van zijn schilderen vervat ligt in zijn voelen en denken, zijn ervaring met de hem omringende wereld.
