Benoît van Innis

Je voudrais bien être

07.10.2002 - 09.01.2003

Zeedijk 635 - Knokke
De tekenaar-schilder Benoît Van Innis (°1960) observeert de geheime roerselen in de mens. Dit gebeurt met veel gevoel voor ironie. Het poëtisch aspect wordt versterkt door een ondergedoken melancholie. Zijn figuren wandelen, zitten, denken, schrijven, schilderen, kijken, lezen, piekeren en dagdromen. Ze werken nooit.

Benoît is vooral gekend van zijn - vaak absurd humoristische - tekeningen in bladen als De Standaard, De Volkskrant, Paris Match, en The New Yorker.
De laatste jaren werk Benoît Van Innis vaak samen met architecten in het kader van integratie van kunst in privé- of openbare gebouwen. Hij ontwierp o.a. voor het Metrostation Maalbeek te Brussel een monumentale tegelwand, die hij in het Portugese Sintra schilderde in de manufactuur Viuva Lamego.

Je voudrais bien être is de naam van de tentoonstelling en een editie van zes zeefdrukken. Op ieder blad heerst een kleur. Tegen dat licht verschijnt telkens een enkele figuur: een kleedje, een hond, een meisjesgezicht, een handtas, …. Hun trekken tekenen zich duidelijk af tegen de kleur van de drukinkt en het wit van het papier; een hemel met wolken. Leg je de bladen naast elkaar dan opent zich een portret van een vrouw. Ze wordt aanbeden. Over de beelden strekken zich woorden uit. Bij elke karakteristiek van de vrouw staat een zin geschreven: Je voudrais bien être ta robe, Je voudrais bien être ton chien, Je voudrais bien être ton visage. Uitroepen van een verliefde man die dat alles wil zijn om altijd en overal bij zijn meisje te zijn.


De versjes komen uit een liedje van Bourvil. De Franse acteur zong Je voudrais bien être in de jaren zestig. Een orkestje zorgde voor een lyrische toon van een lichte wals, tussen zijn woorden danste de zanger met een korte lach. Hoe het liedje eindigt, dat kom je niet te weten in de versie van Benoît. De zanger Bourvil verlangt om alles te zijn wat aan de vrouw toebehoort maar hij is slechts zichzelf, een man waar de vrouw aan voorbijloopt. Met Je voudrais bien être geeft de Franse komiek een lijdzame versie van een eeuwige menselijk drama: de breuk tussen droom en werkelijkheid. Je voudrais bien être kan je zien als een motief van alle werken van Benoît. Naast de bladen van de editie brengt de tentoonstelling een overzicht van recente schilderijen, aquarellen en tekeningen. Vaak verbeeldt Benoît scènes uit het leven van alleman. Ze kunnen variëren van een dolle voetbalwedstrijd tot een ijdel museumbezoek, van een drinkgelag onder vrienden tot een bepeinzing van een eenzame dichter op een bergtop. Maar al geeft Benoît het concrete leven weer, met ieder beeld reikt Benoît naar een abstracte schoonheid. Achter de glimlach om de mens schuilt de ernst van de kunst. De woorden Je voudrais bien être klinken na in de tekeningen en schilderijen van Benoît; hij is vervuld van een verlangen. Naar kleur, naar volume, naar ruimte.
Selectie werken