Ode aan de abstractie als een schilderkundige scenografie

Moest het begrip ‘schilderkundige installatie’ nog niet zijn opgenomen in de kunstkritiek, zouden ze het concept louter voor Hilde Overbergh mogen introduceren. Hilde Overbergh slaagt erin om onze verhouding tot het concept schilderkunst uit te dagen als een diversiteit aan gefragmenteerde vormconcepten. Om een zicht te krijgen in de extreme originaliteit van haar beeldtaal, is het aangewezen haar werkmethode van compositorische ontrafeling te analyseren. De decompositie als leidraad om haar idee van schilderkundige compositie te begrijpen.
Hilde Overbergh ontrafelt in haar werkprocedé het naakte doek in een veelheid aan alternatieven op het linnen. Ze gaat op zoek naar de andere basisstof, met een verschillend resorptievermogen en alternatief spanningsveld waarop en waarbinnen de verfafdruk andere gevolgen heeft. Letterlijk gaat ze de drager opplooien, naaien en gelaagd aanbrengen nadat hij werd geïnfiltreerd, geweekt en gekleurd. Haar kunstwerken zijn abstracte vormanalyses opgebouwd uit een raster aan gestructureerde motieven in combinatie met de eigenheid van de uitwasemingen van de verf. Kleurvlekken en – vlakken ritmeren het evenwicht van de artistieke compositie.
Hilde Overbergh heeft ook de drang om het tweedimensionale vlak te verlaten. De ruimte van conceptuele compositie expandeert naar een sculpturale driedimensionale realiteit. Dit geeft haar de mogelijkheid om waanzinnige visuele doorkijken te realiseren. Ze ontwerpt binnen deze schilderkundige ruimte kleurrijke materiesculpturen, met een opeenstapeling en aaneenschakeling van stoffen en texturen, die in hun kleurassociatie een soort van compositorische vormendatabank initiëren.
Een extreme installatieve assemblagevrijheid drijft Hilde Overbergh om het geschilderde canvas te confronteren met vormsculpturen. Ze zorgt als conceptueel abstract schilder voor een aanvaardbaar verlaten van onze drang om het concept schilderij te percipiëren als een verweven geheel aan verflagen en het te kunnen aanschouwen als een gedissocieerd geheel aan gematerialiseerde sculpturale compositiefragmenten.
Deze schilderkundige installaties creëren daarenboven een intrigerende ruimtelijke beladenheid, die met het gebruik van enkel verf niet mogelijk zou zijn. Een sensoriële scenografie aan schilderkundige interventies en inwisselbare objecten waarbij het perspectief eindelijk geen beperking meer kent door louter het doek, maar volledig als draagvlak expandeert in de tentoongestelde ruimte.
Haar werken stimuleren de toeschouwer om zich te ontdoen van een uni-dimensionale interpretatie van het kunstobject. De veelheid aan interpretaties doorheen de compositie van inwisselbare vormelementen verleent de toeschouwer een vrijheid om het kunstwerk toe te eigenen in een scenografie van voorkeuren, zonder dwingend een vanzelfsprekendheid in gelaagdheid te moeten aanvaarden. Een soort van geëngageerd artistiek statement in een euforie van kleur.

Sven Vanderstichelen