Deze maand publiceert Zwart Huis een serie interviews met kunstenaars die in de huidige quarantaine wonen en werken. Op deze manier hoopt de galerie haar kunstenaars te ondersteunen en te promoten in deze vreemde tijden van Covid-19. Het volgende interview in de serie "Artist in Exile” is met Robin Vermeersch.
In de eerste week was het ergens een bevrijding om verlost te zijn van alles waarmee ik bezig was. Dit klinkt natuurlijk vreemd in deze tijden, maar het was me toen een beetje te druk. Net als vele mensen was het voor mij een bekomen van wat er allemaal aan het gebeuren was. Het is een dubbel gevoel: enerzijds is het verschrikkelijk wat er aan het gebeuren is en anderzijds is het ook een periode van persoonlijke rust en contemplatie.
Op zich niet veel, ik werk verder aan de werken waarmee ik bezig was. Wel denk je soms aan wat nu in deze tijden echt relevant is. Het feit dat er projecten opgeschoven zijn en tentoonstellingen geannuleerd maakt dat je de werken wat meer tijd kan geven, herwerken, herbekijken. De druk is eraf, wat me goed doet. En je behelpt je met de materialen die je hebt.
Mijn dagdagelijkse ritme is in de voormiddag werken voor Sint Lucas Gent, online studenten begeleiden via feedback op hun fotomateriaal met mail en Skype, en in de namiddag werk ik in dan in het atelier. In de vakantie was het de ganse dag atelier. Ik wissel wat af tussen werken aan de sculpturen en tekenen. Tussenin zijn er momenten waarin ik in de tuin werk, lees, fiets en wat zit te klussen aan mijn huis.
Eigenlijk niet, ik werk niet via vaste uren. Soms werk ik wat laat door soms stopt het al om 18u. Ik doe nogal graag veel op hetzelfde moment. Dat geeft ook wat onrust. Alsof er veel tegelijkertijd in proces staat. In deze periode probeer ik dan ook reeds aangezette sculpturen af te werken vooraleer aan een nieuwe te beginnen.
Beetje moeilijk, kunst moet je kunnen zien natuurlijk. Dat is ook het moeilijke aan al die online tentoonstellingen. Heel fijn maar ik mis het gevoel, de tactiliteit, de geur… Ik fiets vaak en dan denk ik nu vaker: misschien moet er echt meer kunst in de openbare ruimte. Persoonlijk mis ik het nu ook om eens een museum binnen te stappen. Gelukkig heb ik op de valgreep nog de Van Eyck-tentoonstelling gezien in Gent. Verbluffend.
De tijd, tuinieren, kijken hoe de zaadjes kiemen, de aardappelen hun kop opsteken, bloemen bloeien in de tuin. Ik fiets ook wel wat, dan kan ik echt genieten van de Vlaamse Ardennen hier achter de hoek en de vergezichten over het Pays Des Colinnes.
Familie en vrienden en de voorjaarsklassiekers in de koers!
Vanalles, ik luister vaak naar Spotify, mijn laatste ontdekkingen daar zijn Porridge Radio, Bibio, Sorry en Caribou. Ik luister ook heel veel naar podcasts, zo heb ik bijna alle Klara-podcasts beluisterd tijdens het werken, fantastische podcast van Bart Van Loo / Bourgondiers, één over de val van de muur in Berlijn etc... Ook luchtige sportpodcasts als In het Wiel, Extra Time en Staantribune liggen vaak op.
Ik lees overdag vaak non-fictie en ‘s avonds voor het slapengaan fictie. Nu ben ik bezig in het laatste boek van Jeroen Brouwers, Client E.Busken, schitterend alweer. Verder heb ik ook de Avant Gardisten van Sjeng Scheijen gelezen. Een aanrader. Ook Oek de Jong / Zwarte schuur, en Edouard Louis / Weg met Eddy Bellegeule heb ik recent graag gelezen. Nu ligt het boek De Existentialisten van Sarah Bakewell klaar. En ik verlang naar de nieuwe Bahamontes, een goed wielertijdschrift net als Catenaccio en Santos goede voetbalmagazines zijn.
