‘Artist in Exile' is een serie interviews die werd gelanceerd tijdens de Covid-19-pandemie. Zwart Huis vroeg 10 kunstenaars naar hun ervaringen tijdens de lockdown en de invloed die deze had op hun werk. We sluiten de serie af met Johan Tahon (1965).
Ik denk tot een groep te behoren die deze periode soms als een geschenk ervaart; er komt zoveel tijd vrij en het is buiten extra rustig. Ik heb nog nooit zo bewust de natuur zien ontwaken als deze lente. Naast veel tijd in het atelier, heb ik deze periode namelijk ook veel tijd doorgebracht onder de lindeboom in mijn tuin.
Voor mij als introvert is het vanzelfsprekend ook aangenaam om niet met mensen te moeten praten. Met uitzonderling van dagelijks contact met mijn vrouw en zoontje Gustave, heb ik niet zo’n nood aan sociaal contact. Deze periode heeft mij geleerd dat mijn grens van isolement op zo’n 7 à 8 weken ligt. Daarna begon ik stilletjes aan toch het gevoel te krijgen mijn vrienden te missen.
Ik moet bekennen dat ik vanaf dag 1 van de lockdown 7 weken niet uit het atelier ben geweest. Er bestaat de mogelijkheid dat ik de onzekerheid over de situatie en de bedreiging deels ontvluchtte via het maken van beelden. Deze dynamiek heb ik al eerder bij mezelf ontdekt. Het is heel eenvoudig en dit werkt voor mij uitstekend.
S’ochtends heb ik tijd nodig om wakker te worden. Ik droom veelal hevig en het vraagt tijd om dit te verwerken. Ik schrijf de dromen neer en daarna lees ik mijn mail.
Na het middageten moet ik fysiek aan het werk. Het gebeurt veelal dat ik half bewust een atelier klaar maak om er nieuwe dingen in te laten ontstaan.
Daarna start het boetseren of tekenen om al snel te verdwijnen in een zone die ik moeilijk kan beschrijven. Alsof het onderbewustzijn de vormen bepaald en mijn handen de opgelegde vormen boetseren. Ik voel me dankbaar en gelukkig dat ik me –als kunstenaar- steeds opnieuw in deze zone mag begeven.
We zijn nu hopelijk naar het einde van de pandemie aan het evolueren. In het begin voelde ik –meer dan ooit- heel duidelijk hoe belangrijk het hebben van een atelier en het maken van kunst is. Niet alleen voor kunstenaars maar voor iedereen. Op momenten van een lockdown zijn er niet veel mogelijkheden en is het goed om uw creativiteit te laten spreken. Dit werkt rustgevend; je kan even ontsnappen aan de realiteit.
Het intieme karakter, het spirituele ook aan het werken in het atelier overheerste, maar je beseft dat op een bepaald moment deze tekeningen en sculpturen de wereld in moeten. Pas dan zijn ze volledig; als ze door de ogen van de toeschouwer gezien worden en ook voor anderen van betekenis kunnen zijn.
Ik ben veelal verzonken in gedachten, maar mijn zoontje Gustave slaagt erin me elke dag te doen lachen.
Mijn favoriete restaurant.
Voor het gemak zal ik deze vraag in percentages beantwoorden: 50% stilte, 25% klassieke muziek (Klara Continuo en een lichte voorkeur voor middeleeuwse en renaissance muziek) en 25% stevige rock (van Nirvana tot Amenra). Spotify is samen met AirPods één van de mooiste nieuwe technische mogelijkheden van onze tijd.
Momenteel verdiep ik me opnieuw in ‘Het hermetisch zwart’ van Marguerite Yourcenar. Heerlijk om over het zestiende eeuwse leven van een alchemist te lezen in de middeleeuwse kerk van Rozebeke dat sinds kort mijn atelier is. Maar op mijn nachtkastje ligt de nieuwe dichtbundel ‘Zon’ van Peter Verhelst.
