Christophe Coppens

A Lovely Little Shitshow

14.03.2021 - 30.04.2021

Rivoli Building #31 - Brussel
Het is schattig, de kleuren zijn zacht, de poppetjes zijn aardig, de clowns zijn leuk. Het is klein, op maat van de galerij. Het is een shitshow die volgt op een shitjaar van shitbeperkingen en shitfrustraties en op een shitdecennium van shitongelijkheid, met een shitklimaat en een shitpolitiek.

Het komt goed een jaar na Eat Shit, Watch Crap in Huis den Uil in Temse; goed twintig jaar na The Dollhouse in het Charliermuseum in Brussel. Na alles wat daartussen zit. En net als toen toont Christophe Coppens zich als verleider en als illusionist. Let goed op. Kijk naar de details achter het beeld. Laat u niet misleiden door wat blinkt. Christophe Coppens is – nog altijd – een spons. Hij zuigt de gebeurtenissen op en duwt ze er op een andere manier weer uit. Shitshow, indeed.

De tentoonstelling bestaat uit twee delen. Daarin bestaan de werken zelf al uit verschillende delen. En altijd weer vormen die delen een ander geheel. Het is een show van fragmenten. Aan de ene kant zijn er de sculpturen, aan de andere een reeks tekeningen en schilderijen. Elk deel, elk stukje, elk fragment, met haar eigen referenties.

Een been (dat is al een deel van een geheel) doet denken aan Gullivers reizen. De versleten gelakte schoen (uit de garderobe van de kunstenaar) aan het been is zijn boot. Poppetjes klauwen als Lilliputters aan de broek (uit dezelfde garderobe, het is zijn werkbroek). Samen vormen ze een tafereel van kommer en kwel, van verlangens die komen als angsten, van wat de kunstenaar raakt en wat hem bezighoudt. Je weet niet wie aan wie (of wat) wil ontsnappen. Wie er twintig jaar geleden al bij was denkt aan de taferelen in die vele kamertjes van die poppenkasten op hoge bokkenpoten in The Dollhouse.

Een hoofd gemaakt van uitgeklede clownspoppen (of beter: delen ervan – altijd weer een deel en nog een deel en nog een deel) doet denken aan een schilderij van Arcimboldo. De grijns in het hoofd toont tanden van porseleinen clownshandjes.

Een formatie van poppetjes wordt een masker. Het lijkt wel een groep parachutisten in vrije val. Van de hemel naar de hel. De neus is een aars. De pupillen zijn hoofdjes. Je hoort in hun sprong echo’s van Rodins Hellepoort. Een tafereel als een komedie – een goddelijke, zoals bij Dante.

De schilderijen en tekeningen aan de muur vormen een pendant voor het been en de twee hoofden in dezelfde ruimte (en even terzijde, voor wie ook hier graag de delen samenbrengt: wat is een been met twee hoofden anders dan een monster). Het is een facet (ook dat is een deel) van Christophe Coppens’ werk dat tot nu toe eerder verborgen bleef. Tekenen en schilderen heeft hij altijd gedaan, maar meestal als voorbereiding op het werk. Zo doet hij het vandaag nog altijd voor bijvoorbeeld zijn operaregies. Hier staat dat werk als deel van een grotere reeks. Christophe Coppens ontwikkelt een geheel eigen techniek. Hij schildert met acrylinkt en acrylverf een beeld op papier en een ander op plastiek. De glans ontstaat door de schilderijen samengedrukt te drogen. Het beeld groeit door dat proces verschillende keren te herhalen – laag over laag over laag. Tegelijkertijd zorgt die primitieve druktechniek ook voor een dubbel werk waarin nooit duidelijk is wat origineel is en wat print.

Moodswings of Mindsets noemt hij die dubbele prints in deze kleine shitshow die volgt op dat eindeloos shitjaar. We herkennen symbolen uit vroeger werk: bassins, trechters, doorgangen, figuren. Ze kanaliseren de energie van de schilder. Ze vangen het in mystieke capsules. Ze geven een ander beeld van deze menselijke komedie. Een nieuwe poort naar een andere realiteit.

***

Christophe Coppens (°1969) is een Belgisch kunstenaar en operaregisseur.
Na een opleiding theater werkte hij 21 jaar op de grens van mode, design en kunst, om vervolgens vanaf 2014 enkel op zijn kunstpraktijk te focussen.
Hij regisseerde twee opera’s in De Munt en werkt momenteel aan een derde.
Zijn werk is opgenomen in vaste collecties van o.a. het Museum Boijmans Van Beuningen, Rotterdam en verschillende private collecties in o.a. België, Frankrijk, NYC en Los Angeles. Na 5 jaar Los Angeles woont en werkt CC momenteel in België en Spanje.
Selectie werken