Philippe Vandenberg

Schilderijen

27.09.2008 - 23.11.2008

Zeedijk 635 - Knokke
Over de tentoonstelling:

“Ik maak nooit werken voor een tentoonstelling,” zegt Philippe Vandenberg. “Wie al een paar decennia in de weer is als kunstenaar stelt vast dat er zich een oeuvre heeft gevormd met een interne rode draad. Uit dat oeuvre kan je kiezen en zo kan je een spanning creëren.”
In Galerie Zwart Huis worden schilderijen getoond van ‘97 tot vandaag: een achttal grote en een hele reeks kleintjes (figuratief, abstract, gekleurd, pikzwart). Ze refereren aan bepaalde onderwerpen en maken deel uit van cycli, zoals In Memoriam, een cyclus over de dood van Marc Maet (1955-2000). Andere doeken komen uit de cycli Exil de Peintre, Kill Them All, D’apres le chien de Goya en Mama Swastica. “Op een grote dyptiek staat een stoet van swastica’s met clownshoedjes op,” legt Vandenberg uit. “Die vrolijke stoet zorgt voor de prikkel, de emotie. Maar wat je ziet is niet onschuldig, er dreigt gevaar.” Die tegenstrijdigheid tussen vorm en inhoud is belangrijk, maar de inhoud is dat nog meer voor Philippe Vandenberg. ‘Ik ben een schilder van de urgentie, niet van het genot. Schilderen gaat niet zozeer om het genieten maar om reflectie en zelfonderzoek.”

Over de tekst in het werk:

De woorden en zinnen in de doeken van Vandenberg fungeren als motief, als visueel element in de compositie. Vaak zijn ze geplukt uit een dagboek maar ze kunnen ook elders vandaan komen. De woorden zijn altijd multi-interpreteerbaar. ‘Kill them all’ kan agressief klinken maar dat beslist iedereen voor zichzelf. Vandenberg bedient zich van drie talen: het Frans (“ik ben opgevoed in het Frans, dat is mijn emotionele taal”), het Nederlands (“mijn technische taal”) en het Engels (“als internationale taal”).

Over de tekeningen:

‘Schilderen is werken, tekenen heeft dat niet,’ aldus Vandenberg. “De tekening heeft een immaterialiteit of een directheid die meer te maken heeft met wandelen dan met metsen.” Vandenberg werkt heel lang aan een schilderij, soms zelfs jaren. Schilderen is een proces van “wachten, nadenken, rondlopen, een poging doen, weer wachten”. Tekenen daarentegen gaat veel sneller. Of iets geslaagd is of niet, je draait toch een blad om.

Over het nogal gepijnigde aspect uit het werk van Vandenberg:

“Kunst dient om een problematiek uit te drukken, niet om vrolijkheden te etaleren,” aldus Vandenberg. De kruisiging is volgens hem hét centrale thema uit de Westerse kunst. “Kunst beweegt zich tussen gruwel en verlangen, maar verlangen is ook een mankement. Ik ben een schilder van dat mankement. Ik schilder wat mij fascineert en ontroerd. Maar ik ben geen Delacroix of Géricault, twee kunstenaars die heel dramatisch te werk gingen. Ik toon het drama op een tegenstrijdige manier. Kunst is voor mij een middel om een getuigenis af te leggen, zij het dan met mezelf in de rol van getuige à charge.”
Selectie werken