Johan Tahon
Early Renaissance
05.09.2021 - 30.10.2021
Rivoli Building #31 - Brussel
Beelden, eerder beeldjes, van Johan Tahon (°1965) zag ik voor het eerst in Brugge in de nu verdwenen galerie ‘De Witte Beer’. De kunstenaar was nog onbekend, stond aan het begin van zijn carrière, maar werd met vuur verdedigd door de inmiddels overleden galeriehouder. Het is vele jaren geleden maar ik blijf het me herinneren.
Ik herinner me de massieve vorm en de aura van ingekeerdheid toen, de stilte die ervan afstraalde. Zijn beelden zijn nu anders, maar in de diepte sluimerde diezelfde kunstenaar.
De beelden van Johan Tahon verenigen het religieuze en het profane. Religieus in de betekenis van verbondenheid, van het Latijnse woord ‘religare’, verbinden. Ze zijn verbonden met de aarde, met datgene waaruit we zijn ontstaan. Ze raken het diepmenselijke en zijn tegelijk tastbaar en dicht bij ons. Ze zijn nog steeds in zichzelf gekeerd en exploreren desalniettemin de ruimte. Ze zijn zichtbaar geconstrueerd, ze zijn nooit een kopie van de werkelijkheid zoals we die kennen en toch tonen ze ons de werkelijkheid, de realiteit van het zijnde. De materie wordt nooit verhuld, ze wordt enkel geaccentueerd. De materie waar deze kunstenaar voornamelijk mee werkt is gips en klei, kan je dichter bij de aarde zijn?
De beelden hebben quasi altijd een verticaal element, ze reiken naar de hemel van de aarde weg maar ze doen het niet op een dramatische manier. Er is geen pathos in de wezens die Tahon ons toont, eerder integendeel. Ze stralen een vorm van berusting uit, een aanvaarding van het menselijk bestaan, de poëtische belichaming van ‘het is wat het is’.
De scheppingen van deze kunstenaar zijn enerzijds in mysterie gehuld, ze geven hun geheimen aan ons niet prijs, maar ze laten ons anderzijds toe veel van onszelf in hen te herkennen. Onszelf te leren kennen, wat een verdienste, ze zijn als de intermediairs tussen de mensen en de goden, wij en het universum. Ze vragen onze stille aandacht en beschouwing en zorgen dan voor enige verlichting omtrent de weg die we moeten gaan. Ze bezweren ons de blik naar binnen te richten weg van het uiterlijk vertoon.
De werken die hier worden geëxposeerd zijn gemaakt in de kerk, tegelijkertijd atelier, van Rozebeke in de Zwalmstreek. Ze zijn helemaal de veruiterlijking van wat hierboven is gesteld.
De tekeningen van Tahon zijn van dezelfde orde en tonen ons met een minimum aan middelen een universum waarin we kunnen ronddwalen en stilstaan, stil staan zoals de beelden zelf.
Daan Rau
Augustus 2021
Ik herinner me de massieve vorm en de aura van ingekeerdheid toen, de stilte die ervan afstraalde. Zijn beelden zijn nu anders, maar in de diepte sluimerde diezelfde kunstenaar.
De beelden van Johan Tahon verenigen het religieuze en het profane. Religieus in de betekenis van verbondenheid, van het Latijnse woord ‘religare’, verbinden. Ze zijn verbonden met de aarde, met datgene waaruit we zijn ontstaan. Ze raken het diepmenselijke en zijn tegelijk tastbaar en dicht bij ons. Ze zijn nog steeds in zichzelf gekeerd en exploreren desalniettemin de ruimte. Ze zijn zichtbaar geconstrueerd, ze zijn nooit een kopie van de werkelijkheid zoals we die kennen en toch tonen ze ons de werkelijkheid, de realiteit van het zijnde. De materie wordt nooit verhuld, ze wordt enkel geaccentueerd. De materie waar deze kunstenaar voornamelijk mee werkt is gips en klei, kan je dichter bij de aarde zijn?
De beelden hebben quasi altijd een verticaal element, ze reiken naar de hemel van de aarde weg maar ze doen het niet op een dramatische manier. Er is geen pathos in de wezens die Tahon ons toont, eerder integendeel. Ze stralen een vorm van berusting uit, een aanvaarding van het menselijk bestaan, de poëtische belichaming van ‘het is wat het is’.
De scheppingen van deze kunstenaar zijn enerzijds in mysterie gehuld, ze geven hun geheimen aan ons niet prijs, maar ze laten ons anderzijds toe veel van onszelf in hen te herkennen. Onszelf te leren kennen, wat een verdienste, ze zijn als de intermediairs tussen de mensen en de goden, wij en het universum. Ze vragen onze stille aandacht en beschouwing en zorgen dan voor enige verlichting omtrent de weg die we moeten gaan. Ze bezweren ons de blik naar binnen te richten weg van het uiterlijk vertoon.
De werken die hier worden geëxposeerd zijn gemaakt in de kerk, tegelijkertijd atelier, van Rozebeke in de Zwalmstreek. Ze zijn helemaal de veruiterlijking van wat hierboven is gesteld.
De tekeningen van Tahon zijn van dezelfde orde en tonen ons met een minimum aan middelen een universum waarin we kunnen ronddwalen en stilstaan, stil staan zoals de beelden zelf.
Daan Rau
Augustus 2021
