De beeldhouwwerken van Johan Tahon stellen steeds ijle menselijke figuren voor, die in hun witte eenvoud zowel herkenning als bevreemding oproepen. Tahon verkent de grenzen van het persoonlijke en het universele, van het metafysische en het wetenschappelijke: het zoeken naar een soort oervader, een tekort aan God of bescherming tegen het zinloze. De beelden en figuren vertellen het verhaal van de zoekende mens. Ze stralen tegelijk spirituele en mythische kracht uit.

“Ik heb me onder andere verdiept in het sjamanisme en de quantumfysica. Sjamanen geloven in een realiteit naast de onze, een niet-tijdzone die ons volledig omringt – en de quantumfysica komt tot de veronderstelling dat dit waarschijnlijk waar is. Sjamanen zijn in staat om die andere realiteit te betreden. In bepaalde omstandigheden – in dromen bijvoorbeeld – kan iedereen contact maken met die niet-tijdzone. Het zou de plaats zijn waar het goddelijke aanwezig is. Een van de merkwaardige vaststellingen, vind ik, is dat een sculptuur niet mag bewegen om sculptuur te zijn. Niet tegenstaande alle technische mogelijkheden, hebben we het verlangen om een sculptuur als stilstaand te blijven zien. Misschien is dat wel het punt waar je contact maakt met die niet-tijdzone, misschien is zo’n stille sculptuur uitdrukking van een verlangen om deel uit te maken van die niet-tijdzone…”


Deze gedachten en hersenspinsels vinden een neerslag in zijn beelden. Witte gipsen en transparante, rozige figuren in polyester. In al hun eenvoud en eenzaamheid, stralen ze spirituele en tegelijk sensuele kracht uit.