Yves Beaumont is waarschijnlijk de meest poëtische en verstilde Belgische landschapschilder. Hij kent, bestudeert en bewondert de grote meesters, maar ontwikkelde gaandeweg zijn eigen ‘picturale logica’: een logica die het karakter van het oppervlak van het doek en van de verfhuid aanvoelt, de materie van de verf betast en kneedt en het onderwerp in een geheel nieuwe vorm aan de kijker aanbiedt. Daarbij wordt het schilderij losgemaakt van het eigenlijke onderwerp: het gaat op zichzelf staan en vormt een nieuwe entiteit.

Beaumont neemt landschappen in zich op: Iberische, Ardense, Friese … zonovergoten, bewolkte en mistige tot kille, noordelijke of donkere nachtgezichten. Of hij focust op details: bomen, takken, plassen, waterpartijen. Al tekenend en schilderend laat hij het anekdotische los om nieuwe en vrije beelden te maken, soms met een uitgesproken figuratief karakter, soms bijna abstract. Maar altijd is er de duidelijke zoektocht naar het licht en het subtiele evenwicht. Zijn werken eisen geen betekenis, geen boodschap op, ze vragen stilte en contemplatie, ze heffen zichzelf op in een vorm van transcendentie en sublimatie.