Sigrid Tanghe
IN _ OUT
Sigrid Tanghe
Papier, water en verf is haar materiaal, een steen haar uitgangspunt.
Het uitgangspunt is miljoenen jaren oud, is tot stand gekomen in tijden dat de mens nog niet eens bestond, het is traagzaam. Het werkmateriaal daarentegen vraagt een zekere snelheid en verdraagt geen falen.
Sigrid Tanghe beschouwt een steen en brengt die tot leven, dringt door tot de ziel van de steen. Ze verwijst me naar Karl Blossfeldt (1865-1932) die met zijn ‘Urformen der Kunst’ in een klap beroemd werd. Ze kijkt met aandacht naar de foto’s van soms minimale kruidjes en vruchtjes die hij als monumenten wist vast te leggen. In een klein dorp in Frankrijk werd ze getroffen door de vele oude muren en muurtjes die het landschap bepalen. De oude, verweerde stenen fascineerden haar en werden het vertrekpunt voor haar werk. Ze wilde het karakter van die stenen doorgronden, de pure waarneming overstijgen. Met scherpe blik, veel geduld en vooral volgehouden werkzaamheid slaagt ze wonderwel in die voor zichzelf gestelde opdracht. Ze maakte honderden waterverfschilderijen. De waarneming is een vertrekpunt, het resultaat nimmer een afbeelding.
De steen wordt aanleiding voor reflectie, openbaart zijn innerlijke kracht, wordt een lichtende bron en vertoont zich in zijn diverse vormen en facetten. De steen geeft haar zijn geheimen prijs, zijn geschiedenis en toch ook weer niet. Het mysterie blijft.
De steen wordt meer en meer ruimte, architectuur met een binnen en buiten, met licht en donker. De monoliet wordt stilaan verlaten voor de binnenkant van de dingen, de ruimtelijke ervaring. Ze leest Dom Hans van der Laan en maakt kennis met zijn visie op architectuur en de maat van de dingen, ze bezoekt de kapel van Kerselare van Juliaan Lampens en de woning Van Wassenhove van diezelfde architect.
Een van de bedenkingen die ze zich maakte na haar lectuur is dat de opening een noodzakelijk, een wezenlijk gegeven is. Wanneer we in een ruimte niet binnen kunnen – al was het maar met onze blik – dan bestaat die ruimte voor ons niet.
“Mijn betrachting is om de toeschouwer in het werk te trekken, binnen te zuigen, hem of haar de ruimte te laten ervaren.” Het gaat haar om de communicatie tussen de binnenkant en dat wat buiten is, ze wordt aangetrokken door spleten en kieren, haar nieuwsgierigheid prikkelt haar tot experimenteren en zoeken en ze komt tot bijzonder aantrekkelijke, sprekende beelden, die tonen en verbergen en toch altijd het mysterie bewaren, de kijker bevragen.
Haar werk getuigt van een bijzondere intensiteit die juist versterkt wordt door een zeer beperkt kleurenpalet. Ze weet als geen ander een suggestie van ruimte te geven aan het beeld dat ze creëert. Met papier, dat eerder naar karton neigt, en die vele lagen van water en verf schept ze ruimte, mentale ruimte. Treed binnen.
Daan Rau
Gent, april 2021
Sigrid Tanghe
Papier, water en verf is haar materiaal, een steen haar uitgangspunt.
Het uitgangspunt is miljoenen jaren oud, is tot stand gekomen in tijden dat de mens nog niet eens bestond, het is traagzaam. Het werkmateriaal daarentegen vraagt een zekere snelheid en verdraagt geen falen.
Sigrid Tanghe beschouwt een steen en brengt die tot leven, dringt door tot de ziel van de steen. Ze verwijst me naar Karl Blossfeldt (1865-1932) die met zijn ‘Urformen der Kunst’ in een klap beroemd werd. Ze kijkt met aandacht naar de foto’s van soms minimale kruidjes en vruchtjes die hij als monumenten wist vast te leggen. In een klein dorp in Frankrijk werd ze getroffen door de vele oude muren en muurtjes die het landschap bepalen. De oude, verweerde stenen fascineerden haar en werden het vertrekpunt voor haar werk. Ze wilde het karakter van die stenen doorgronden, de pure waarneming overstijgen. Met scherpe blik, veel geduld en vooral volgehouden werkzaamheid slaagt ze wonderwel in die voor zichzelf gestelde opdracht. Ze maakte honderden waterverfschilderijen. De waarneming is een vertrekpunt, het resultaat nimmer een afbeelding.
De steen wordt aanleiding voor reflectie, openbaart zijn innerlijke kracht, wordt een lichtende bron en vertoont zich in zijn diverse vormen en facetten. De steen geeft haar zijn geheimen prijs, zijn geschiedenis en toch ook weer niet. Het mysterie blijft.
De steen wordt meer en meer ruimte, architectuur met een binnen en buiten, met licht en donker. De monoliet wordt stilaan verlaten voor de binnenkant van de dingen, de ruimtelijke ervaring. Ze leest Dom Hans van der Laan en maakt kennis met zijn visie op architectuur en de maat van de dingen, ze bezoekt de kapel van Kerselare van Juliaan Lampens en de woning Van Wassenhove van diezelfde architect.
Een van de bedenkingen die ze zich maakte na haar lectuur is dat de opening een noodzakelijk, een wezenlijk gegeven is. Wanneer we in een ruimte niet binnen kunnen – al was het maar met onze blik – dan bestaat die ruimte voor ons niet.
“Mijn betrachting is om de toeschouwer in het werk te trekken, binnen te zuigen, hem of haar de ruimte te laten ervaren.” Het gaat haar om de communicatie tussen de binnenkant en dat wat buiten is, ze wordt aangetrokken door spleten en kieren, haar nieuwsgierigheid prikkelt haar tot experimenteren en zoeken en ze komt tot bijzonder aantrekkelijke, sprekende beelden, die tonen en verbergen en toch altijd het mysterie bewaren, de kijker bevragen.
Haar werk getuigt van een bijzondere intensiteit die juist versterkt wordt door een zeer beperkt kleurenpalet. Ze weet als geen ander een suggestie van ruimte te geven aan het beeld dat ze creëert. Met papier, dat eerder naar karton neigt, en die vele lagen van water en verf schept ze ruimte, mentale ruimte. Treed binnen.
Daan Rau
Gent, april 2021
