Philippe Vandenberg
Philippe Vandenberg (1952 - 2009) was een Belgisch kunstschilder.
“Ik maak nooit werken voor een tentoonstelling. Wie al een paar decennia in de weer is als kunstenaar stelt vast dat er zich een oeuvre heeft gevormd met een interne rode draad. Uit dat oeuvre kan je kiezen en zo kan je een spanning creëren.”
De schilderijen van Vandenberg refereren aan bepaalde onderwerpen en maken deel uit van cycli, zoals In Memoriam, een cyclus over de dood van Marc Maet (1955-2000). Andere doeken komen uit de cycli Exil de Peintre, Kill Them All, D’apres le chien de Goya en Mama Swastica.
“Op een grote dyptiek staat een stoet van swastica’s met clownshoedjes op. Die vrolijke stoet zorgt voor de prikkel, de emotie. Maar wat je ziet is niet onschuldig, er dreigt gevaar.” Die tegenstrijdigheid tussen vorm en inhoud was belangrijk, maar de inhoud was nog belangrijker. “Ik ben een schilder van de urgentie, niet van het genot. Schilderen gaat niet zozeer om het genieten maar om reflectie en zelfonderzoek.”
De woorden en zinnen in de doeken van Vandenberg fungeren als motief, als visueel element in de compositie. Vaak zijn ze geplukt uit een dagboek maar ze kunnen ook elders vandaan komen. De woorden zijn altijd multi-interpreteerbaar. ‘Kill them all’ kan agressief klinken maar dat beslist iedereen voor zichzelf.
Vandenberg werkte heel lang aan een schilderij, soms zelfs jaren. "Schilderen is werken, tekenen heeft dat niet. De tekening heeft een immaterialiteit of een directheid die meer te maken heeft met wandelen dan met metsen. Schilderen is een proces van wachten, nadenken, rondlopen, een poging doen, weer wachten.”
De kruisiging was volgens Vandenberg hét centrale thema uit de Westerse kunst. Kunst om een problematiek uit te drukken, niet om vrolijkheden te etaleren. “Kunst beweegt zich tussen gruwel en verlangen, maar verlangen is ook een mankement. Ik ben een schilder van dat mankement. Ik schilder wat mij fascineert en ontroerd. Maar ik ben geen Delacroix of Géricault, twee kunstenaars die heel dramatisch te werk gingen. Ik toon het drama op een tegenstrijdige manier. Kunst is voor mij een middel om een getuigenis af te leggen, zij het dan met mezelf in de rol van getuige à charge.”
Na een bewogen internationale carrière besliste Philippe Vandenberg op 29 juni 2009 een einde te maken aan zijn leven.
“Ik maak nooit werken voor een tentoonstelling. Wie al een paar decennia in de weer is als kunstenaar stelt vast dat er zich een oeuvre heeft gevormd met een interne rode draad. Uit dat oeuvre kan je kiezen en zo kan je een spanning creëren.”
De schilderijen van Vandenberg refereren aan bepaalde onderwerpen en maken deel uit van cycli, zoals In Memoriam, een cyclus over de dood van Marc Maet (1955-2000). Andere doeken komen uit de cycli Exil de Peintre, Kill Them All, D’apres le chien de Goya en Mama Swastica.
“Op een grote dyptiek staat een stoet van swastica’s met clownshoedjes op. Die vrolijke stoet zorgt voor de prikkel, de emotie. Maar wat je ziet is niet onschuldig, er dreigt gevaar.” Die tegenstrijdigheid tussen vorm en inhoud was belangrijk, maar de inhoud was nog belangrijker. “Ik ben een schilder van de urgentie, niet van het genot. Schilderen gaat niet zozeer om het genieten maar om reflectie en zelfonderzoek.”
De woorden en zinnen in de doeken van Vandenberg fungeren als motief, als visueel element in de compositie. Vaak zijn ze geplukt uit een dagboek maar ze kunnen ook elders vandaan komen. De woorden zijn altijd multi-interpreteerbaar. ‘Kill them all’ kan agressief klinken maar dat beslist iedereen voor zichzelf.
Vandenberg werkte heel lang aan een schilderij, soms zelfs jaren. "Schilderen is werken, tekenen heeft dat niet. De tekening heeft een immaterialiteit of een directheid die meer te maken heeft met wandelen dan met metsen. Schilderen is een proces van wachten, nadenken, rondlopen, een poging doen, weer wachten.”
De kruisiging was volgens Vandenberg hét centrale thema uit de Westerse kunst. Kunst om een problematiek uit te drukken, niet om vrolijkheden te etaleren. “Kunst beweegt zich tussen gruwel en verlangen, maar verlangen is ook een mankement. Ik ben een schilder van dat mankement. Ik schilder wat mij fascineert en ontroerd. Maar ik ben geen Delacroix of Géricault, twee kunstenaars die heel dramatisch te werk gingen. Ik toon het drama op een tegenstrijdige manier. Kunst is voor mij een middel om een getuigenis af te leggen, zij het dan met mezelf in de rol van getuige à charge.”
Na een bewogen internationale carrière besliste Philippe Vandenberg op 29 juni 2009 een einde te maken aan zijn leven.
