'Artist in Exile' is een serie interviews met kunstenaars die in de huidige quarantaine wonen en werken. Op deze manier hoopt de galerie haar kunstenaars te ondersteunen en te promoten in deze vreemde tijden van Covid-19. Vandaag is Koen Wastijn (1963) aan het woord.
Rustig. En toch is dit een periode van kortsluiting. Surreëel. Het doodsbesef is opnieuw in onze samenleving binnengeslopen, en er dringt zich een soort van nieuwe acceptabiliteit op. Er is ook dat besef van heel dichtbij en veraf dat echt fysisch is. Zonder het internet zou dat voor de meesten onder ons een totale catastrofe geworden zijn. Het is vreemd, alsof dit virus op maat gesneden is voor onze tijd. En door het feit dat we allemaal aan fictie verslaafd zijn geraakt, denk ik dat onze perceptie voortdurend heen en terug wordt geslingerd tussen wat werkelijk gebeurt en de impact op ons brein.
Ik denk een onbewuste. Onze perceptie van de wereld is veranderd, of we dat nu willen of niet. Er is een spanning voelbaar tussen wat er gebeurt en wat je er werkelijk van merkt. De impact hiervan zullen we pas later beseffen wanneer we in een nieuwe soort ’normaliteit’ zullen terechtkomen.
Ik ben niet echt een ateliermens. Wanneer ik er te lang in rondhang, moet ik er weg. Ik ben heel afwisselend bezig. Ik voer daar enkel uit. Ik blijf er maximaal in blokken van 1 of 2 uur. Mijn atelier is eerder mijn cockpit van waaruit ik koersen uitzet. In het atelier zelf schipper ik tussen orde en wanorde.
Het zou me doodvervelen om de hele tijd met dezelfde zaken bezig te zijn. Ik werk heel afwisselend en dat uit zich ook in mijn werk. Ik denk veel na en werk dan bepaalde dingen uit. Alle projecten lopen in fases. Ik hou van kleine tandwielen die grotere in beweging brengen enzovoort. Ik denk veel na, lees veel, neem nota’s, bekijk veel media en loop veel rond. Het zou me verwonderen dat iemand een meer gefragmenteerde werktijd heeft dan ik 😀
Voor mij is kunst een primaire behoefte. Dat is natuurlijk relatief, zeker vanuit het standpunt van de maker. Kunst helpt je de werkelijkheid in haar totaliteit te bevatten. Stel je de studie van vroegere civilisaties voor zonder de toenmalige kunst en cultuur. Die was ook heel breed. Kunst is essentieel in momenten als vandaag, ook als drager voor later.
Ik vind het fantastisch nu om de maan en Venus te begluren vanop mijn terras ’s avonds, of een koppel meesjes die in een boom vlakbij wonen in onze gemeenschappelijke tuin of mijn kat Flupke die naar een duif toesluipt...
De vrijheid om te gaan en te staan waar ik wil.
Wanneer mijn dochter Tosca (15) piano in de huiskamer speelt, zet ik onmiddellijk alle muziek op mute of haal ik mijn airPods uit. Ze maakt veel eigen muziek en een piano blijft fysisch, zeker een Kawai 😀 ... Ik luister veel naar playlists op Soundcloud of radio WFMU.org, de laatste tijd veel opera’s van Vivaldi en podcasts van France Culture, de Groene Amsterdammer, Correspondent… alles wat maar boeiend is.
Op mijn nachtkastje? ‘Anima’ van Wajdi Mouawad, een Canadees-Libanese schrijver, verder een boek over de Italiaanse fenomenale quattrocento schilder Masaccio en Yves Challand’s keigoede strip ‘Le Jeune Albert’ (een meesterwerkje uit de jaren ’80) die ik momenteel lees en herlees.