De titel "In der Welt sein" is ontleend aan Heidegger die in zjn hoofdwerk "Sein und Zeit" beweert dat de mens zijn bestaan "voltrekt". Dit voltrekken is steeds een onthullen en verhullen. Het menselijk bestaan is een "ontwerpend openbreken" van een toekomst. In de beelden van Tahon wordt het zoeken naar een laatste grond aan de orde gesteld. Hij gelooft, in scherp kontrast met de ontmanteling van de metafysica door Derrida , dat kunst een metafysische dimensie heeft.

Zwart Huis toont witte beelden. De bekende monumentale beelden in gips staan in confrontatie met de nieuwe keramische kleinere beelden. In de keramiek verschijnen koppen die met een hoogglanzende witte glazuur bedekt zijn. De koppen zijn gestolde emoties. De witte huid weerkaatst licht en omgeving. Het tactiele onregelmatige oppervlak laat uitschijnen dat de barst in de ziel schrijnend aanwezig is. Het wit is een balsem op de wonde (Zeig deine Wunde leerde Beuys) maar glanzend wit is ook een kleur die oneindige transparantie veronderstelt. Wit blokkeert niet. Het wit van Tahon toont een hogere toestand van zijn omdat wit de lichtste ademtocht van de materie is.

Een opvallend gegeven zijn de tweelingkoppen : ze haken zich in elkaar als Siamese spitsbroeders en bestaan in een pijnigende stilte. Ook de grotere mannen en vrouwenkoppen worden summier geïdentificeerd en zijn zuivere existentie. De nadruk ligt op het gezicht omdat dit essentieel is voor (h)erkenning en identificatie.

De keramiek van Tahon bevestigt de stelling van de grootste kunstenaars (Michelangelo, Rodin) dat het handwerk ingeschat wordt als het hoogste goed. Het is de garantie op een synthese tussen licht en duisternis, geboorte en dood, vorm en inhoud, belofte en vervulling. Tahon benadrukt de erg fysieke omgang met materialen : het is voelen en ontvangen. "Beeldhouwen is de meest volledige vorm van leven, omdat je zowel fysiek, psychisch als filosofisch tot het uiterste gaat."