De beelden die Antoine Goossens met grote flair schildert laten ons toe hen - elk apart - ergens onder te brengen. Min of meer. Het ene beeld lijkt met zijn kleurige vlekken tegelijk aan Cobra en de fundamentele schilderkunst te willen verwijzen, het volgende lijkt op een rebus, waar de afbeeldingen en cijfers als woorden gelezen willen worden. Een ander schilderij wil ons in een schilderkundige ruimte laten verwijlen en nog een ander werk lijkt ons langs een uitgestippeld traject te willen gidsen in die ruimte. Maar samen lijken de schilderijen van Antoine Goossens eerder elk ritme van kijken te verhinderen dan te stimuleren.

Vrijblijvend is zijn schilderen nooit. Onder alles door voelt men de urgentie om herinneringen, ervaringen, gevoelens of concepten in verf opnieuw gestalte te geven, en daarbij manifesteert zich de ene gedachte nu eenmaal als louter verf, terwijl de andere de vorm van een huis aanneemt. In het vorm geven   is geen willekeur aan zet: alles vangt aan bij de schilder die zegt: deze beelden vangen bij mij aan. Dit ben ik, Antoine Goossens, dit is deel van mij: speelgoedeend, strandbal, werveling van verf op schildersdoek.

Maar terwijl wij ons verdiepen in de betekenis van de strandbal (of straaljager), terwijl wij zijn metaforen tot werkelijkheid erachter willen terugbrengen, zegt Antoine Goossens ons: “misschien ben ik gewoon een billboard”.

Een billboard staat geen verdieping toe. De boodschap die het draagt moet enkelvoudig zijn, vraagt nooit om een direct engagement. Geen verwijlen, geen vertraging in een billboard, maar snelheid en efficiëntie. Een klare boodschap in maximaal zes woorden moet het zijn, zegt men. Een punch in the face in de openbare ruimte. Is hier een cynicus aan het woord die de diepgang van zijn werk op het spel zet? Net als de punch in the face in zes woorden zegt: “zo ziet vrijheid van spreken eruit”.

Antoine Goossens (1992) woont en werkt in Kortenberg. Hij behaalde vorig jaar een Master in de Beeldende Kunst (Schilderkunst)aan Sint-Lucas, Gent.