Mieke Teirlinck

Mieke Teirlinck (Brugge, °1959) kreeg een kunstopleiding, maar begon slechts te schilderen in 1992 toen ze samen met haar man terugkeerde van een verblijf in Suriname en Frans-Guyana. Langzaam maar zeker ontbolsterde ze zich tot een schilder met een indrukwekkende eigen visie. In 2001 debuteert Teirlinck in de Bogaerdenkapel in Brugge.

Fragiliteit staat centraal in het oeuvre van Teirlinck. De fragiliteit van het licht dat ze steeds weer opzoekt, maar ook de fragiliteit van de onderwerpen die ze weergeeft. Haar oeuvre is erg divers: landschappen, stillevens, portretten, naakten. Maar de fragiliteit in al zijn betekenissen is steeds weer het sleutelwoord. Teirlinck schildert naar waarneming, met levende modellen, geen afbeeldingen. Ze weigert het keurslijf van een kader voor haar doeken en laat de beschildering doorlopen tot op de randen zodat ook het doek naakt en kwetsbaar blijft.

Fragiliteit refereert bij Mieke Teirlinck meer dan naar het lichamelijke of geestelijke. Naast een portrettenreeks voor Brugge als Europese Culturele Hoofdstad (2002), een serie rugzichten van naakten voor de tentoonstelling Corpus in Brugge (2005) of een indrukwekkende reeks portretten van mentaal gehandicapten (2007) schildert ze ook stillevens waarbij ze in brede verfstreken de lichtimpressies vat. Haar toetsen zijn hierbij duidelijk zichtbaar:  ze schildert nat-in-nat met olieverf en mengt haar kleuren nog op het doek zelf, wat voor prachtige overgangen zorgt.
Tentoonstellingen