Deze maand publiceert Zwart Huis een serie interviews met kunstenaars die in de huidige quarantaine wonen en werken. Op deze manier hoopt de galerie haar kunstenaars te ondersteunen en te promoten in deze vreemde tijden van Covid-19. Het volgende interview in de serie "Artist in Exile” is met Albert Pepermans (1947).
Ik beleef deze periode als een zeer rustige periode, waarin alles kan en niets moet. Buiten is het enorm stil, zonder lawaai van auto’s, vliegtuigen, bouwwerven en ander straatlawaai. Ik ervaar eigenlijk weinig verschil met vroeger omdat ik al een aantal jaren niet meer hoef te werken en dus mijn dag kan indelen naar mijn eigen goesting. Deze periode is natuurlijk een wereldwijde catastrofe die structureel is, voor een economische ravage zorgt en voor een verlies van solidariteit tussen de landen. Ik denk ook aan de mensen in Syrië, Soedan en de kampen in Griekenland. Daar is de ellende niet te overzien en die mensen leven al maanden of jaren in een erbarmelijke situatie.
Ik werk nu meer omdat ik ook meer tijd doorbreng in het atelier . Je kan toch nergens naartoe en alles is potdicht. Op de inhoud van het werk dat ik nu maak, heeft de crisis geen enkele invloed. Er is nu wel tijd voor een inventaris van mijn vroeger werk: we hangen elk werk op en Greet fotografeert en sorteert alles in mappen op de computer, een werk van zeer lange adem.
Ik slaap graag uit, ik haat vroeg opstaan. Ik begin de dag altijd heel rustig met een gezonde havermoutpap (op aandringen van mijn vrouw) en daarna ga ik vrij lang aan de koffie en bekijk ik oppervlakkig de krant om hier en daar een artikel te lezen. Ik bekijk enkele binnenkomende mails, maar die zijn er nooit (wat niet erg is) en vervolgens open ik artnet en bekijk ik wat er nog gebeurt in de artistieke wereld. Rond de middag begin ik in het atelier wat doelloos rond te lopen en in gedachten begin ik aan nieuw werk. Ik zoek beeldmateriaal op, want ik vertrek meestal van foto’s. Dit zijn mijn stillevens die ik klaarzet.
Een vaste manier van werken heb ik eigenlijk niet, ieder werk is terug van nul beginnen. Het moet nog altijd spannend en avontuurlijk zijn. Ik teer niet op kunde en ervaring, wat vervelend zou zijn.
Niet zo direct. Mensen hebben meer behoefte aan buiten komen en boodschappen kunnen doen, aan vrienden zien enzovoort. Een deel mist natuurlijk de tentoonstellingen, bezoeken aan galerijen en evenementen. Dus voor deze groep is kunst tonen via internet zeer belangrijk, zowel gevoelsmatig als intellectueel. Het wordt bijna zoals dagelijks voedsel.
Ik geniet van hoe ik hier woon, bijna op een eiland, veilig afgesloten van buiten. Ik geniet ook van de tuin, de Japanse sierkerselaar en de architectuur van mijn ateliers (vooraan en achteraan) en de woning. Gewoon genieten van de tijd, het lekkere eten en de goede wijn.
Ik mis natuurlijk de vrijheid om te gaan en te rijden waar ik wil, tentoonstellingen te bezoeken, schildersmateriaal te gaan kopen, boekenwinkels te bezoeken, inspiratie op te doen, naar restaurants te gaan.
Radio 1, nu zeker met de top 1000.
Heb geen nachtkastje, dus !
